Met drie personen hebben we een dag lang wachtmomenten geregistreerd en deze vastgelegd met behulp van snapshots en korte beschrijvingen. De resultaten hebben we uitgezet op een tijdlijn. De tijdlijn loopt van 7.00 tot 24.00 uur. Naast een chronologische plaatsing krijgen de snapshots ook een positieve of negatieve beoordeling. Daaruit zijn verschillende opvallende waarderingen bevindingen gekomen. Kernwoorden zijn: actief, passief, afhankelijk, ingecalculeerd, tijdsdruk, controle en vrijheid.

Opvallend is dat de ochtend volledig gevuld is met activiteiten. In zeer korte tijd volgen de wachtmomenten elkaar op. Hier is echter wel een scheiding te herkennen. De waardering van de wachtmomenten is deels positief en deels negatief. We leggen dit uit door het verschil te maken tussen actief wachten en passief wachten. Actief wachten doe je op het moment dat je een wachtmoment efficiënt invult met een andere activiteit. Op deze manier wordt het moment niet zo bewust beleefd en dus minder negatief ervaren. Voorbeeld: tijdens het opstarten van de computer zet je de verwarming en de waterkoker aan. Passief wachten is een manier van wachten waar je niet onderuit kan. Je moet dit wachtmoment in z'n geheel uitzitten en dat voelt negatiever. Je bent je bewust van je handeling. Bevinding: wachtmomenten kunnen een positievere ervaring oproepen als deze opgevuld worden met een nuttige of aangename activiteit.

Tijdens de twaalfde architectuurbiënnale in Venetië werd, door het NAi en Rietveld Landscape, een onmiskenbare ontwikkeling in Nederland op treffende wijze in beeld gebracht. Een op het eerste gezicht leeg paviljoen, laat boven ooghoogte een overzicht van leegstaande bijzondere openbare gebouwen in Nederland zien. Honderdduizenden vierkante meters ongebruikte ruimte schreeuwen om een nieuw leven! Deze leegstaande gebouwen zijn als zielloze giganten in een levendige stad. Ze zijn de zwijgende buitenstaanders van de maatschappij. Deze stapels stenen zijn slechts een schil zonder functie geworden en verdienen een tweede kans. In combinatie met de ontwikkelingen op sociaal maatschappelijk en economisch vlak ligt hier een enorme uitdaging voor interieurarchitecten!

In de media wordt vooral de rol van de architect benoemd met betrekking tot herbestemmingsopgaven. Hierin zijn echter kansen en valkuilen te ontdekken. Rem Koolhaas zegt in een interview met De Volkskrant: ‘Er is een obsessie met behoud’. Hij legt uit dat we in een wereld leven waar een groot deel steeds sneller verandert, wat haaks staat op een deel dat dwangmatig behouden moet worden. Hij wil ons daarmee na laten denken over de gevolgen van behoud en dat dit funest kan zijn voor de architectuur. De kans in deze tendens zit dan ook in het feit dat we niet moeten behouden óm het behouden, maar creatieve oplossingen moeten bedenken voor maatschappelijke problemen zoals de economische crisis en daarbij gebruik maken van potentieel leegstaand vastgoed. Daar komt de interieurarchitect om de hoek kijken…